Czekając na Godota

Godziny szczytu, tramwaj zapchany do imentu podjeżdża na przystanek, na którym czeka tłum wyplutych przez metro pasażerów, wysiadła jedna osoba, wsiąść próbuje ze dwadzieścia. Udało się może trzem. Reszta z wielkopańską miną (oni nie będą się pchać z motłochem), a zarazem z wściekłością, cofa się ostentacyjnie i spogląda w dal, czy przypadkiem nie widać w oddali nadjeżdżającego drugiego wozu. W koszmarnym ścisku czuję jak poszczególne części ciała innych współpasażerów wciskają się w moją niepozorną osobę. W takiej sytuacji granica pól metra własnej intymności kurczy się do 5 centymetrów. Tuż przed zamknięciem drzwi do środka, rzutem "na taśmę" wdziera się zdenerwowana pani w średnim wieku. Też chce jechać właśnie tym tramwajem i nie będzie czekać na kolejny. Ktoś ze środka nieśmiało protestuje "żeby się tak nie pchać, bo tu są małe dzieci". Pani zdziwionym głosem, jakby pierwszy raz w życiu w ogóle jechała tramwajem, mówi na głos sama do siebie: "Boże, co za ludzie, wszyscy się tłoczą przy wejściu, a tam w środku tyle wolnego miejsca!" ZTM już dawno powinien opracować naklejkę, coś na kształt tej z ustępowaniem miejsca starszym ludziom, która zakazywałaby wygłaszania tej kwestii pchającym się pasażerom. Dość, że płacę coraz więcej za bilety, nie muszę wysłuchiwać tej kwestii po 20 razy na tydzień!

Kwiecień 2012. Warszawa. Tłum pasażerów oczekujących na przystanku autobusowym Metro Ratusz-Arsenał pod "Błękitnym Wieżowcem". Fot blogowsky